Mahal kong asawa, parang kelan lang maliliit pa sila
Iiyak, tatawa di titigil hanggang di kinakarga
Puyat sa pagpalit ng diaper at gatas na tinitimpla,
Gagapang, tatakbo, hahabulin kahit saan patungo.
Walang pagsidlan ang tuwa ng si panganay isilang
Akalaing isang supling lang,
Yun pala, dalawa pa, tayo’y bibiyayaan
Aking pasasalamat kay Dakilang Lumikha, di din maikakaila kaligayahan,
Sa iyong mukha.
Hirap ko nun sa training, tiniis ko pati lungkot
Nawalay ng matagal, di makita o makausap man lang
Na miss ko lahat mga bata, ang tawag mo… maging iyong yakap
Di pala talaga madali, nalamang kong ganito, pinasok na trabaho
Mamuhay na isang sundalo.
Para sa Bayan, para sa kinabukasan
Para sa gobyerno at mga namumuno
Nang mamuhay ng tahimik, na walang karahasan
Sarap managinip, pero sabi nila libre lang naman.
Kahapon di ko pwedeng sabihin kung saan,
Sa loob ng Marawi, sa kasuluk-sulukan
Kami nila ‘ching at kasamang opisyal
Sumugod, lumaban, Walang atrasan
Bulong ko sa sarili wag muna po sana
Stay alive at mag ingat, hinay at mag focus lang.
Aking sinasamantala pagkakataong makapagpahinga
Mag-isip at mangarap, sa isang papel ay sumulat
Para sayo ipaalam, damdamin at nasa isip
Tila Ultimo adios ko para sayo aking minamahal
Wala kasing makapagsabi kung bukas o sa makalawa
Susunod na misyong di na matapos, tila walang katapusan
Isa man samin walang nakakaalam kung makakalagpas pa sa kinabukasan
Hiling ko, iyong pagdasal, na ako’y makabalik at makauwi
Makarga, mahalikan, ang kayo ay makapiling…
Taimtim na panalangin sa poong maykapal.
Subalit kung talagang dito na lang
Mamuhay sa mundo at ginuhit na sa aking palad
Lagi mong iisipin, kahit saan man ako mapadpad
Alaala mo at ng ating mga anak, baon ko saking dibdib puso ko
At isipan.
Hearing and seeing the news these days about Marawi and the sacrifices of our soldiers inspired me to write this poem…
askrodel 